lustrum Farskjierboek

Samar efkes in moaie ferassing;
in fers fan my yn it lustrum
jierboek fan Farsk.
Ek noch in fers dat my nei stiet
omdat ik der efkes lekker sinysk yn wêze koe.


Oer de romantyk!

mûnekrús

hja leit oan de wei
opbiere
ûnder in fersketten swilk
yn frede of ferlossing
de eagen ta, de krollen sacht

hja leit healweis
it bernjen fan libben
op ûnberne poatsjes
de ierde fan dracht swier
it tsjusteret, it wurdt no nacht

op it Satellytpaad
wurde betontegels staasjes
trije koweblomkes yn de berm
bûge foar in heilbui
it hert fan de mûne stûket

By it Sint Anthonygastehûs

Ik stie yn de tún in reade
frou te wêzen op frouwedei
en lies gedichten foar froulju,
net te hurd, net te dreech.
De wyn op trochreis mocht se lije,
naam in snúfke taal en in eachje gers.

Ik spruts oer de frou.
Manlju tinke dat se maklik is
mar dat is sa net, se sizze
dat har tiennen te lang binne,
de holle te grut
en alles dêrtuskenyn, tsja.

Mar in frou fan formaat
is net te mjitten, sy giet
wêr’t se wol of sit stil
foar har út te stoarjen,
fersinst dy yn har ja

en amen is net it lêste wurd
mar in ynskiklik momint:
sy wikselet noch gjin moarne
foar de dei fan hjoed.
Dochs is der treast:
se tinke dat se har kinne.

De dames nikten dat it goed wie.
Harren hastige paadwizer
gidste se om in slangedin hinne.
De blauwe frou op de porsleinen faas
út de folder sloech ik
myn reade boa om ‘e skouders.